I Miss You Like Crazy • 28

Chapter 28 - Make It Through

As time goes by, the numbness kills my body.

Sumama ang buong pamilya ni Marj sa Pangasinan, nakakatuwang isipin, wala pang isang taon simula ng makilala namin ang isa't-isa pero pamilya na ang turing nila sa akin. And that makes me feel awkward for leaving them.

"Tao ba 'to?" tanong ni Marj, nag-pi-Pinoy-Henyo kaming pamilya.

Umiling ako.

"Bagay?!"

Iling.

"Lugar?!"

Iling.

"Pagkaen?!"

Tumango ako.

"Pagkaen... Ok... Ulam?!"

Tango.

"Prito?!"

Iling.

"Niloloko niyo ako ha!" pagmamaktol ni MOM.

"Si Mama spoiler!" sigaw ni Kuya Lino.

"MENUDO!!!" sigaw ni Marj. Nagtawanan na silang lahat. Gusto ko din tumawa, sana kaya ko.

Napansin marahil ako ni Marj kaya itinulak niya ako palabas. Takipsilim na, at makikita ito sa harap ng dalampasigan.

Gamit ang CP na ni-regalo sa akin ni MOM, nagtype ako sa screen ng, "tabing dagat"

Dahan-dahan akong itinulak pa ni Marj malapit sa dagat para hindi lumubog ang gulong ng wheelchair sa buhangin.

Sabay kaming lumanghap ng sariwang hangin. Malamig ang gabi, hindi ko nadarama pero nakikita ko kay Marj, "yakap?" tanong kong muli sa kanya gamit ang CP, sabay ngiti sa kanya.

Niyakap niya ako.

"Si tatay, usap ko." text kong muli.

"Tatawagin ko lang ha... Antayin mo lang..." sagot naman niya sabay alis.

Dumating si Tatay, humawak sa balikat ko, hindi ko yon naramdaman, pero parang na rin nung makita ko nang hawak niya ako, nagsimula siyang magsalita, "nung nagkasakit ang Ate Toyang mo, hindi namin alam ng Nanay mo kung anong gagawin namin, lalo na nung malaman naming walang lunas ang sakit niya," nagsimula na siyang umiyak, "napakahirap... Ang hirap panoorin ang anak mo na unti-unting kinukuha mula sayo... Na kahit anong higpit ng hawak mo sa kamay niya, babawiin din siya sayo... Patawarin mo ako Apeng... Patawarin mo kami ng Nanay mo... Ako, lalo... Ang aga noong binitiwan kita, napakabata mo pa... Noong ibigay kita sa tita mo... Natakot ako... Natakot ako noong sinabi sa amin ng doktor na posibleng may sakit ka rin, dalawa sa magiging tatlong anak... Magkakasakit... Kaya... Hindi ko kaya kung sakaling iiwan mo rin ako..."

": ) masaya akong kayo ang naging tatay ko."

Niyakap niya ako, "bata ka pa! Ang bata mo pa... Napakarami pang bagay ang dapat na matikman mo... Sana ako na lang... Sana ako na lang ang nakaupo d'yan..." walang tigil na umaagos ang luha sa aming mga mata.

"tay hindi ako nagsisi na kayo ang tatay ko. Pinapasalamat ko po."

"Japhet..." tawag sa akin ni Kuya Lino, "kailangan mo nang matulog..."

Binuhat ako ni Tatay, kahit hindi ko nadarama, masarap na makita, na habang hindi pa huli, nayayakap ko ang Tatay ko.
................................

Kinabukasan binisita namin si Nanay. Pagkalabas na pagkalabas pa lang niya, niyakap na niya ako kaagad. Umiiyak.

Hindi namin alam kung bakit o paano, pero tila alam niya kung ano ang nangyayari.

"May sakit ka rin? Ganyan din si Toyang noon..." nakikipag-usap siya sa akin, napakarami kong gustong sabihin, napakarami kong gustong isumbong sa kanya, na manhid ang paa ko, ang kamay ko, ang buong katawan ko, gustong-gusto kong magsalita, luha na lang ang naisagot ko sa kanya. Pinunasan naman niya ito at niyakap ako.

"Nay..." nakapagsalita ako, narinig nilang lahat, pero wala ng lumabas na tinig sa akin pagkatapos noon.
................................
Nakahiga kaming pareho sa kama ko.

"alam mo na kung nasaan ang polaris?" text ko kay Marj.

"North," sagot niya.

"wag mo un kakalimutan."

"Opo..." mabait niyang sagot."

"never lose direction" pumikit na ako.
................................

Video...

"Hi po... Unang-una po sa lahat... Marami pong salamat kay MOM dito sa ni-regalo niyang CP... I'm using it right now *chuckles* ok, Tay... Uhm... Na kay Marj yung pera ko... At sayo na yon ngayon... Magsimula na lang sana kayo ng business... And DAD talk to me about that kaya... Kayo na po ni Dad ang mag-usap... Kuya Lino... Maraming salamat sa pagtitiwala sa akin, but, I'm very sorry... I can't live with Marj forever, so sinu-surrender ko ulit sayo yang sadista mong kapatid... MOM... Masarap ka magluto... PROMISE! Kahit yung PRAWN na pinakain mo sa akin na pinandilatan mo pa ako... Napakasarap! Tay ulit... Si nanay po ha... Kayo na po sanang bahala sa kanya, nakausap ko na po si Kuya Lino tungkol sa paglipat ni Nanay ng ospital kung sakaling pupunta ka na rin ng Maynila para sa negosyo niyo ni DAD... Marj. *ngiti* uhm... May dapat ba akong sabihin? Basta marunong ka na ha! North at south. Pagtawid... Marj... I love you... Pero ayokong itali ka sa akin... After I die, gusto ko magmahal ka ulit, gusto kong maging masaya ka... Be married... Have kids... Be a good mother... Pero sana... Wag mo akong kalimutan... Kasi ikamamatay ko yon... Magkakaroon ng double-dead sa heaven sige ka... *chuckles* mahal na mahal kita, and don't worry, you wont have another 'Andrew,' I'll send you the best for you, wag mong kakalimutan... Ako ang magiging Polaris mo."

End of Video.
................................

Nagpaiwan ako sa tabi ni Ate, ayokong iwan siyang mag-isa dito sa Pangasinan.

I Miss You Like Crazy • 29

Chapter 29 - Chance of Love

EDSA - Taft Avenue Station, MRT.

"Oo na kuya! Kumpleto na lahat ng papeles ko! Syempre naman... Ngayon ko pa ba ipapalpak 'to? Oo na nga, after ko sa POEA dideretso na ako ng Trinoma... Magkikita kami ni Apple," pakikipag-usap ni Marj kay Kuya Lino sa Cellphone, "O, heto na yung tren. Ako nang bahala! Malaki na ako! Bye..." napahingang malalim siya.

Graduate na siya ng Dentistry, at nagbabalak ng mag-ibang-bansa. Tatlong taon pagkatapos mawala ni Japhet, sinusunod niya ang gusto nito. 'Polaris, never lose direction.'

Tumigil na ang tren at bumukas na ang pinto, naglabasan ang maraming tao at mula doon natanaw niya si Japhet, masaya, masigla. May binuhat itong batang babae, na nasa 2 taong gulang. Parehas silang nakangiti. Pinasan niya ito sa kanyang balikat, nakaupo ang bata sa balikat ng lalaki.

Hindi malaman ni Marjorie kung anong emosyon ang nadarama niya, "Japhet!" tawag niya rito. Napakaraming tao, siksikan sa may hagdan siguro nasa panglimang hakbang na sila, humahabol si Marj, "Jaf!! Jaf!!"

Nakaakyat na ang lalaki, nakasunod naman siya, "Apeng!!!"

Napalingon ang lalaki, "Marj!" lumapit ito sa kanya at yumakap, "kamusta ka na? I never heard of you ever since you dumped me over... I'm sorry... I forgot his name..."

"Japhet..." sagot ni Marj kay Andrew, "anak mo?" tukoy niya sa bata.

"No!" tawa niya, "panganay 'to ni Ate." sagot naman niya, "Uhm... We got to go na ha, may hinahabol kasi kami..." paalam nito bago tuluyang umalis.

Through the years, hindi siya naging malungkot simula ng mawala si Japhet, pero hindi rin naman siya naging masaya pa.
................................

POEA,

Hinanapan siya ng ID ng guard bago pinapasok, "Alas diyes na! 9 ang appointment ko..." sabi ni Marj sa sarili habang nagmamadaling naglalakad sa loob ng opisina ng POEA, ng tamaan siya ng pahabang maleta ng isang lalaki. Nabitiwan ni Marj ang envelop niya at ang kanyang ID, "ARAY!"

"Miss... I'm sorry..." pasensya ng lalaki, kumalat din ang laman ng maleta ng lalaki, mga balak na tubo.

"Hay! Ansakit! Kapag minalas ka talaga oh!" sigaw niya habang dinadampot lahat ng gamit niya. Agad siyang tumayo pagkatapos at tumakbo.

"Ay Ms. Marjorie Pineda, mali po kayo ng pinasukang Entrance, sa kabilang wing po yung appointment niyo..." sabi ng Staff ng POEA kay Marj.

"Maling direksyon na naman..."
................................

"Alfonso!" sigaw ni Marj sa CP habang nasa MRT, kausap si Apple, "papunta na ako!" sabay baba kaagad.

Hinanap niya ang papel na ibinigay sa kanya ng POEA, endorsement niya patungong New Zealand, doon niya balak magtrabaho. Pero iba ang nahanap niya. May card siyang nakasilid sa envelop niya, Company ID, "siya yung bumangga sa akin kanina... Ta-tanga-tanga talaga... Pero may itsura... Siguro mga 24 years old lang 'to," binasa niya ang pangalan nito, "Justin De Castro, Administrative Director..." Agad niyang dinial ang numero ng lalaki na naka-indicate sa ID at tinawagan ito.

"Oh... Sorry pala kanina ha..." sagot ng lalaki pagkatapos magpakilala ni Marj.

"I have your ID, I'm at Trinoma by 6pm..." sabi naman ni Marj.

"Good... Meet me at SM North EDSA Skydome..." utos naman ng lalaki. Hindi na nakapalag si Marj.

"Hello... Apple? Let's meet some other time..." pagcancel naman niya sa lakad nila ni Alfonso.
................................

"Buti nakita mo ako..." bungad ni Justin kay Marj.

"Well, ikaw lang naman ang may ganyang bagay dito... It's very impossible na hindi kita mapansin," turo ni Marj sa teleskopyo ng lalaki.

"Wanna try?"

"Sure." agad siyang sumilip at nakita ang bituin kung saan naka-focus ang lente ng telescope, "ang liwanag..."

"Yes, at kung mapapansin mo, may kalapit pa yang dalawa pang stars. Group of stars."

"Ah..."

"Tulo na laway mo..." pang-aasar ni Justin.

Napatigil si Marj, at tinignan ang lalaki.

Ngumiti ito kay Marj at itinuro ang kamay sa bituin sa langit, ang bituin na kanyang pinakita, "Yan ang Polaris..."

Natulala si Marj.

"Maiba ako... Nasa POEA ka kanina... Mag-a-abroad ka?" tanong ni Justin kay Marj.

Tumingala siya sa langit, tinanaw ang Polaris at sumagot, "Hindi na."

I Miss You Like Crazy • 27

Chapter 27 - Whatever Comes

"Myotonic Muscular Dystrophy," sabi ni Kuya Lino sa kanyang pamilya. Hindi ako kasali sa pag-uusap nila, pero pinakikinggan ko sila mula sa pinto ng kwarto nila DAD kung saan andoon silang lahat kasama si Tatay.

"So?!" sigaw ni Marj, "eh di ipagamot!"

"May chance naman siguro... Sa ibang bansa?" tanong naman ni MOM.

"I'm sorry to say. Pero kahit maghanap pa tayo ngayon sa internet ng survivor ng Dystrophy, wala tayong makikita. Muscular Dystrophy in nature slowly kills human's tissue of muscles, sa kaso pa ni Jaf, Myotonic, the most rapid type ng Dystrophy," sagot ni Kuya Lino, ga-graduate na siya para maging doktor, OJT niya ngayon kaya wala siya sa bahay kanina.

"Wala ng ibang paraan?" tanong naman ni Tatay.

"Meron pa! Nasabi niya sa akin kanina available ang therapy..." sigaw muli ni Marj.

"Yes. Therapy's widely available, pero ang tanong, nakausap na ng doktor si Jaf, kaya alam niya ring pababagalin lang nito ang paglala ng sakit, ang tanong ko sayo Marj, OK lang ba kay Japhet na mag-undergo ng therapy kahit alam niyang wala naman siyang aasahan dito?" tanong ni Kuya Lino kay Marj.

Hindi ko na mapigilang hindi sumali sa usapan, binuksan ko ang pinto at nagsalita, "Sorry po, pero... Wag na po nating ipilit..."

Umuwi din si Tatay sa Pangasinan kinabukasan.
................................

Nagtrabaho ako ng mabuti. Focus sa ginagawa. Nag-iipon, ayokong iwan si Tatay na ganoon pa rin ang sitwasyon, matanda na siya, gusto ko sanang huminto na siya sa pangingisda.

Hindi ako nagtherapy, gastos lang yon, at, ayokong umasa, at ayokong paasahin si Marj.

Anim na buwan lang akong nakapagtrabaho, hindi ko na ring ipinilit na pumasok pa sa kumpanya gayong ni mag-type sa computer ay hindi ko na magawa.

Lumala lang ng lumala ang sakit ko, katulad ng ine-expect ko.
................................

"Marj oh," nag-abot ako sa kanya ng P100, "bili ka ng lima..." turo ko sa mga ticket na tig-P20.

Ngayon ko lang sinubukan 'to, 'Go Bananas' ng PCSO. 

Hindi ko na kayang kiskisin ang mga iyon kaya, "Marj, can you do it for me?"

Ngumiti siya, "sige, punta muna tayo doon *tumuro sa isang coffee shop*" kasabay ko siyang pumunta doon, pero hindi katulad dati, hindi ko siya katabing maglakad, nasa likod ko siya, tumutulak sa inuupuan ko.

"Paano ba ito?" tanong niya sa akin.

"Kiskisin mo lang yung mga ink."

Kiniskis niya ang unang ticket, "bakit ka pa naggaganito? Malaki naman nakuha mong separation pay sa dati mong trabaho..." pagkatapos, pinagpag ang ink sa ticket, "oh... Tatlong P20... Times 3 pa!! Hahaha..."

"O di ba? Bawi ka na para sa susunod pang dalawang ticket..." tawa ko sa kanya, "gusto ko sanang tumigil na si Tatay sa pangingisda... Matanda na siya."

"Hayaan mo na si Tatay... Tignan mo... Kapag huminto nga siya sa ginagawa niya... Wala na siyang pagkakaabalahan... Wala na nga siyang kasama sa bahay..." naputol na sabi ni Marj, napapreno ng umiwas na ako ng tingin.

"OK lang yon... Ituloy mo na yan."

Wala na kaming nakuha sa pangalawa at pangatlo. Nagtaka ako nung nilagpasan niya yung pang-apat.

"It's the devil's number..." sagot niya.

Napakunotnoo ako.

"Kaya nga malas ang 13, tignan mo, 1 plus 3 equals 4."

"Saan mo naman napulot yan? Sa True Philippines Ghost Stories?"

Nagtuloy lang siya sa pagkiskis.

"Marj..." tawag ko sa kanya, "gusto ko sanang umuwi na ng Pangasinan..."

"Sige... Para makarating na rin ako sa inyo..." sagot naman niya.

"Gusto ko sanang maramdaman pa ang dagat habang may pakiramdam pa ang katawan ko..."

Umuwi kami ng Pangasinan, doon ko nais magpahinga.

I Miss You Like Crazy • 26

Chapter 26 - Hold on Tight

"Kanina mo pa hawak kamay ko ha?! Nana-nantsing ka lang eh!" pang-aasar ko kay Marj.

Bumitaw siya at ginamit ang kamay para kutusan ako, "ang kapal nito!"

Tumingin ako sa mga mata niya. "I want to live with you forever."

"I will," sagot niya. Pero ambigat ng sumunod niyang sinabi, "hindi na kita pakakawalan. You're a lot to lose," sabay halik.

"If only I could, I would."

Nagtaka siya. Pero hindi na niya nagawang magtanong ng tawagin na kami sa loob para kumain.

"Cheers!!!"

Niyakap ako ni Tatay, "proud na proud ako sayo!"

"Salamat po..."
................................

Nagtayo kami ni Marj ng tent sa garden nila, nagpaalam kaming doon matutulog. Pero bago matulog, naglatag muna kami ng sapin sa damuhan at doon, humiga habang pinapanood ang langit.

"Close na kaagad sila Daddy ko at Papa mo ha..." sabi sa akin ni Marj.

Napangiti ako, "maiba ako, si Andrew?"

"Iniwan ko."

"Huh?!"

"Wag mo nang itanong, basta ang mahalaga... Mahal kita, at mahal mo ako," sabay yakap sa akin.

"Polaris."

"Saan?" usisa niya.

"Ayun oh... Sa north. Yung pinakamaliwanag..."

"Wow..." mangha niyang sabi na tila isang bata.

"Tapos... Yung mga katabi niya. Yun... Yung pito, tatlong magkakasunod tapos apat na hugis square, Ursa Minor, Little Dipper..."

"Wow..."

"Tulo na laway mo! Hahaha!"

Nagwrestling kami.

"OK tama na..." awat ko, "kaya kapag sasakay ka ng MRT, hanapin mo muna yan. Para hindi ka na aakyat sa North Bound."

"Hindi naman na ako aakyat doon eh..."

Napakunot ang noo ko.

"Kasi palagi naman na tayong magkasama."

Natahimik ako.

"Saka... Isipin mo nga... Kung sakaling alam ko yan noon pa eh di hindi tayo nagkakilala... Mabuti ng hindi ko na pag-aralan yan... I'm lucky to have you..."

Hinalikan ko siya. Pagkatapos, "meron kang dapat malaman..." naalala ko ang sakit ko.

"Ops... Teka lang... Kailangan buksan mo na ito..." sabay abot sa akin ng kahon na ibinigay sa akin ni MOM sa PICC.

Binuksan ko ito, at doon, laman ay Cellphone, smartphone. Maganda.

"Si Mom talaga nakaisip na iyan ang ibigay sayo... Since business man ka na daw... Business phone na ang kailangan mo..."

Ewan ko, gusto kong matuwa, pilit ang mga ngiti ko. Touchscreen ang CP, tila ba nang-aasar. Nag-flashback ang sinabi sa akin ng doktor, "mawawalan ng grip," ang sinabi ni Tatay, "hindi na nakakapagsulat."

Nginitian ko si Marj at nagpasalamat.

"Ano yung sasabihin mo?" tanong naman niya sa akin.

"Ah... Wala yon... May itatanong na lang ako sa iyo... Paano kung... Hindi na kita mahahawakan?"

"Ano bang klaseng tanong yan? Para ka talagang tanga!"

"Hindi nga! Seryoso ako..."

"Eh di ako ang hahawak sayo..."

Bahagya akong napangiti.

"Niloloko mo ko ha! Sige! Gaguhan mode tayo!"

"Seryoso ako 'no! Paano naman kung... Hindi na ako makatayo?"

"Eh di aalalayan kita! Siraulo ka talaga!"

"Eh paano naman kung hindi na ako makapagsalita?"

Nawala na ang ngiti sa mga labi niya, "Japhet may problema ba?"
................................

"Kuya!!! Kuya!!!" nagwawalang sigaw ni Marj.

"Marjorie! Bakit? May shift ang kuya mo ngayon sa ospital. Bakit ka umiiyak?" tanong ni DAD sa kanya kasama si MOM. Lumabas din si Tatay sa kwartong tinutulugan niya.

"Marj wag..." bulong ko sa kanya.

"Anong 'WAG?' Japhet!" umiiyak na siya. Nilapitan na siya ni MOM at inakap.

"Apeng ano bang nangyayari? Bakit humahagulgol si Marj sa iyak?" tanong naman ng Tatay sa akin.

"Wala po yon... May hindi lang po kami napagkasunduan..."

Bumitaw si Marj sa yakap ni MOM, "Jaf! Ano ba! Bakit ka ba ganyan?!" humarap siya kay tatay, "Tay! Si Japhet po..."

"MARJORIE!" sigaw ko.

Lumingon siya sa akin at lumapit, "kelan mo pa sasabihin?! Kapag hindi ka na makahawak?! Kapag hindi ka na makatayo?! Kapag hindi ka na makapagsalita?!"

I Miss You Like Crazy • 25

Chapter 25 - Magic Feeling

Worth it pa bang mabuhay? Nobody loves me. Nobody cares for me. At may bonus pa, may isa pang bagay na magpapaalala sa akin na wala akong kwenta, at gagawin akong walang kwenta. Dito na lang ako sa apartment ko, hindi na lang ako pupunta sa graduation ko, para ano pa? Sigurado naman akong hindi pupunta si Tatay.

Alas tres na ng hapon nang magising ako, dahil sa may tumatawag sa CP ko, si Caloy. Pinapapunta ako ng PICC, bakit hindi daw ako umattend ng rehearsals, andami daw binago. Agad naman akong kumilos para makahabol sa 4pm na Graduation.
................................

"DELA CRUZ!" tawag sa akin ng isang faculty member ng school namin, "bilisan mo! Nakapag-march na ang lahat wala ka pa sa stage!"

"Stage?!" hindi ko na nagawang magtanong pa, kinaladkad na niya ako sa entablado.

"Woooh!!!" sigaw ni Caloy, kasama ng mga kaklase ko, "CONGRATS!"

"Ano pong nangyayari?" bulong ko sa katabi ko sa entablado.

"Anong 'ano?' SUMMA CUM LAUDE ka, dapat alam mo..."
................................

Nakaakyat na lahat ng estudyante pero wala pa ring bakas ni Tatay akong nakikita.

"Dela Cruz! Get ready for your speech!" sigaw sa akin ng adviser namin nung freshman year. Doon ako nagkaroon ng pagkakataon magtanong kung paano nangyaring Summa ako.

"Nag-give-up si Daniel Marcos nung malaman niyang mas mataas ang standing ng average mo... Hindi pumayag ang council pero may lumapit sa CHED tungkol sa pagiging Summa mo..."

"Sino po?" tanong kong muli.

"Mamaya mo na itanong!"

"Ma'am! Wala akong speech!"

"Wag kang maingay! Meron na! Babasahin mo na lang!"
................................

Speech ko, kabado ako...

"Ma'am saan dito?" on mic na ako ha, hindi ko kasi makita ang speech ko, lumapit naman siya ulit at pinakita sa akin ang aking hinahanap.

"Good evening everybody. *hingangmalalim* I want to thank everyone, to those people who helped me, and to God ofcourse. But there is someone whom I want to ask something. *basa lang ako ng basa* The person I loved, and I still.

Dumilim ang paligid, pwera sa entablado, pero mula sa mga manonood, biglang may lumiwanag sa aisle. Spotlight. At hindi ako maaaring magkamali kung sino ang taong naroroon.

Nagtuloy lang ako sa pagbabasa, feeling high, hindi ko na alam ang thoughts ng binabasa ko, "I want to know straight from you," nagsimula na siyang maglakad patungo sa stage. Natigilan ako sa pagbabasa.

Nung nakarating na siya sa entablado, naghiyawan na ang mga tao.

"Ituloy mo yang binabasa mo! Pinaghirapan ko yan!" sigaw ni Marj sa akin.

Nagulat ako, basa ulit, "Marjorie Pineda, I want to ask you in Tagalog, para mas sweet. Marj mahal mo ba ako?" walang tigil na hiyawan ang bumibingi sa buong PICC, "Marj, mahal kita. And I hope, mahal mo rin ako. *sabay tingin kay Marj*"

"Nakasulat na d'yan ang gagawin mo ngayon! Wag mong sayangin ang pakikipagtalo ko sa CHED!" sigaw niyang muli.

Basa ulit, "lumapit ka... Ako? Lalapit ako..." pumunta ako sa gitna ng stage sa tabi niya.

Ngumiti siya, humawak sa kamay ko, "Mahal kita Japhet." naghiyawan muli ang mga tao.

"Ha?!" hindi ko kasi narinig.

"Mahal kita!" lumakas lalo ang hiyaw nila.

"Ano?!" hindi ko talaga marinig.

Hinalikan niya ako. Matagal. Masarap. "OK na?!"

Gumanti din ako ng halik.
................................

"Congratulations Japhet!" pakikipagkamay sa akin ni DAD. Siya nga pala ang umakyat sa stage para mag-abot sa akin ng Diploma ko, hindi si Tatay.

"O, tama na ang usap-usap, magpa-picture na tayo!!" sigaw ni Marj.

May inabot na kahon sa akin si MOM, "Straight from Europe pa yan... Wala sa kasi niyan dito sa Pinas..."

"Apeng!" may sumigaw mula sa kumpol ng mga tao, si Tatay. Tumakbo ako at niyakap siya, inabot ang diploma at nagpa-picture. Pinakilala ko siya sa pamilya ni Marj.

"Mabuti pa umuwi na tayo! Nagluto si Mom!" suggestion naman ni Kuya Lino.

"At! Menudo na talaga ang niluto ko!" pagmamalaki ni MOM.

"Baka lasang AFRITADA naman yan ha!!" sigaw naman ulit ni Kuya Lino. Puro biruan na.

Sana hanggang dito na lang. Sana wala ng bukas. Sana umayon na sa akin ang lahat parati.

Napatingin ako kay Marj, ngumiti. Yumakap, "sana ganito na lang palagi."

Sumagot siya, "Bakit hindi?"

I Miss You Like Crazy • 24

Chapter 24 - Just One Night

"Wala ang tatay mo... Pumalaot..." sabi sa akin ng kapitbahay namin sa Pangasinan.

Makalipas ang limang oras nakauwi rin si Tatay, "o, nabisita ka..." unang sabi sa akin ng makita niya ako, walang yakap-yakap, o kamusta man lang. Hindi naman kasi kami sanay na ganoon.

"Lumiban po muna ako sa trabaho," sagot ko sabay mano.

Sa hapunan, gustong-gusto ko nang itanong kay Tatay ang tungkol kay Ate Toyang, pero hindi ko alam kung paano ko sisimulan.

"Bumisita ako sa Nanay mo nung isang araw," nauna na siyang magsalita.

"Kamusta na daw po siya?"

"Ganoon pa rin, hindi pa rin makausap. Subukan mo kayang bisitahin, baka ikaw ang gustong makausap."

"Sige po, pupunta ako bukas," sagot ko, "Tay, si Ate? Anong naging sakit niya?"

"Bata ka pa kasi noon kaya hindi mo maalala... May tawag sa sakit niya eh, nakalimutan ko na... Alam ko nakasulat naman yon sa death certificate niya."

"Ano pong kondisyon niya noon?" usisa kong muli.

Nag-isip siya saglit, "dati, parati siyang nadadapa, tapos hindi na makapagsulat, hindi na siya makahawak, makakalad. Noong huli, hindi na siya nagsasalita. Bakit mo naitanong?"

"Wala po... Nagtaka lang po ako."
................................

Kinabukasan,

"Hi Ate..." bungad ko sa puntod ni Ate, nag-alay ng bulaklak, "kamusta ka na Ate? Nakikilala mo pa ako? Ako na si Apeng... Ang laki ko na 'no? Ga-graduate na ako..." buong pagmamalaki ko sa kanya, "Ate, nakakamiss ka, tayo, tayong pamilya. Ayoko na sana ikwento sayo ang naging lovelife ko sa Maynila, nadisgrasya lang eh... Hahaha..." dahan-dahan, tumulo ang luha ko, "Ate nakita ko yung Death Certificate mo, 'heart failure - muscular dystrophy complication' ang kinamatay mo...

"Hay... Ate masakit ba?... Mahirap ba?... Ate may sakit din ako... Hoooh... Ate natatakot ako..."
................................

"Teresita Dela Cruz po?" tanong ko sa nagbabantay.

Inilabas si Nanay at pinaupo sa harap ko.

"Sino ka?" tanong niya sa akin.

"Nay, ako na po si Apeng... Anak niyo po..."

"Kasama mo si Toyang?!"

"Kain tayo Nay..." paanyaya ko sa kanya, inilabas ko na rin ang mga dala kong pagkain.

Kumain naman siya, pero pilit niya pa ring hinahanap si Ate. Ipinagtabi pa nga niya ito ng pagkain, "itatabi ko na itong tilapya ha... Kay Toyang na lang ito..." habang kumakain siya ng paborito niyang hipon.

"Nay ito baboy oh... Ako nag-adobo niyan..." pagmamalaki ko sa kanya.

Hindi niya ito pinansin. Sinandukan ko siya ng baboy at inilagay sa plato niya, ngunit ibinalik niya rin ito.

"Wag na..." sabi niya.

"Ayaw niyo po ng baboy? Ako nagluto niyan..."

"Kay Japhet na lang yan... Bawal kasi yon ng isda saka hipon... Sasakitan ng tiyan yon... Kawawa naman siya..."

Nagulat ako sa sinabi niya. Napaiyak. Niyakap ko siya.
................................

"Tay, sabay na kayo sa pagluwas ko bukas ha... Graduation ko na kasi..." yaya ko kay Tatay.

Umiling siya, "may pinapagawa ang Ante Clara mo sa kanila, sira kasi bubong nila, eh nasa Maynila din si Tito Gustin mo kaya walang gagawa..."

"Tay graduation ko yon..."

"Pasensya na talaga anak..."

"Put*ng-in*ng bubong yan!"

Nagalit si Tatay, naitulak niya ako ng malakas, napaupo ako sa tabi ng hapag-kainan. "Ano?!" sigaw niya.

"Kayo pa ang may ganang magalit?! Tay ito lang ang hinihingi ko sa inyo... Pumunta lang kayo. Kahit sa huling pagkakataon. Tay grumaduate ako ng elementary at high school na sina Tita Joy ang nagsasabit ng medalya ko... Parati kong ginagalingan sa school kasi sabi ni Tito Mike kapag may medal daw ako, pupunta ka, ikaw magsasabit sa akin. Sabihin mo sa akin tay? Ni isang beses ba pumunta ka sa graduation ko? Di ba hindi?! Ni hindi mo nga ako binisita kayla tita simula nong pinaalagaan mo ako sa kanila eh!"

"Tay anak niyo rin naman ako... Hindi lang si Ate. Kailangan ko rin Tay ng Tatay! Ako na nga nagpaaral sa sarili ko para makapagtapos ako't ipagmalaki niyo rin ako. Tay! Anak niyo ako! Tatay ko kayo!"

Tumahimik ang buong bahay. Makalipas ang isang oras, umalis ako ng bahay, nag-iwan ng pera, drawing at mensahe. "Tay, ito yung direksyon kung paano makarating ng PICC."

I Miss You Like Crazy • 23

Chapter 23 - Starting
"Mahal kita Marj!!!" makabasag tengang sigaw ko sa Araneta Center-Cubao Station ng MRT. Nakadungaw sa harap ng Araneta Coliseum, doon natatanaw ko ang Bar na parati naming tinatambayan.

Wala akong pakealam kung panoorin ako ng lahat o ng kahit na sino. Nabaliktad na ang mga pangyayari. Hindi ako naglasing, may shift ako.

Naputol ang kadramahan ko ng may tumawag sa CP ko, si Boyet, Jr. ko, nagkaproblema daw sa delivery namin, kailangan ko ng puntahan.

"Whoooh..." nagkondisyon muna ako bago pumasok ng tren.

Nakakatawang isipin, na nakakalungkot, na nakakainis, kasakay ko uli ngayon yung dalawang Madre, this time, hindi na ako gumulong sa harap nila. Paupo na ako ng mabitawan ko ang ticket ko, pero nung dadamputin ko na ito, hindi ko 'to makuha, parang inilalampaso ko sa sahig ang ticket. May lumapit sa aking bata at siya ang pumulot nito, walang kahirap-hirap. Doon ko napansin, hindi ko talaga dinadampot ang ticket, hindi ko siya mahawakan.
................................

"Muscular Dystrophy," bungad sa akin ng doktor habang inilalatag sa harap ko ang limang-libong binayaran ko para sa laboratory, natulungan naman ako ng healthcard ng company, 13k dapat ang babayaran ko.

"Ano po yon?" tanong ko sa kanya.

"Isa 'tong disease na unti-unting nagpapahina sa mga muscle ng meron nito. Sa una, hindi siya kapansin-pansin, katagalan nakakaranas na ng numb (yung ticket na hindi madampot), ma-a-out-of-balance (paggulong sa MRT), walang grip sa mga hinahawakan (pagkabitaw sa golf club)."

"Malala po ba yon?"

"Ngayon... Hindi pa. Pero degenerative ang sakit na yan... Progressive. Lumalala."

"Paanong nagkaroon ako nito?"

"Genetic. Lahi. Either may history ang family mo na ganito..."

"Wala naman pong may sakit sa amin."

"Or... Hindi compatible ang genes ng magulang mo... May kapatid ka ba?"

"Ate."

"Asan siya? Normal ba siya?"

"Patay na siya..."

"Bakit?"

"Hindi ko po alam..."

Umuwi ako bitbit ang lahat ng sinabi ng doktor...

"Myotonic Muscular Dystrophy. On the late stages, hindi na makakapagsalita, makakatayo... Sa modern medicine, wala pang gumagaling sa sakit na ito. At wala ring gamot para dito. Therapy... You can go under therapy... But that doesn't mean gagaling ka... Pababagalin lang nito ang paglala ng sakit mo..."

Parang panaginip. Masamang panaginip.

"Mabilis ang progress ng kaso mo... Siguro less than a year." sabi ng doktor.

"Hindi naman po ito nakamamatay?"

"Normally... Hindi nakakamatay ang dystrophy, only if it affects the heart, heart is a muscle."

Gusto ko sanang sabihin kay Marj. Pero, wag na lang.
................................

"Anton... Magli-leave ako ng 3 days start bukas ha..." paalam ko.

"Ay sige... Graduation mo na sa susunod na araw di ba? Ano? Summa?"

"Sira... Hindi ako qualified kasi irregular student ako... Susunduin ko si tatay sa Pangasinan..."

"Ang tanong... Sasama kaya si Tatay?"